Laatste dag: Brekebeentje staat op eigen benen (26.06)

Dag 92: Mopperen (13-05)

Held van de dag: Wim

Vandaag vieren we 125 jaar Leger des Heils Nederland in ons Korps. Natuurlijk hadden we er voor kunnen kiezen om met zo veel mogelijk mensen naar het Westerpark te gaan, maar de dienst is niet vrij toegankelijk en door de toegangsprijs kan niet iedereen hier naar toe. Daarom hebben we besloten vandaag in ons korps 125 jaar Leger des Heils te vieren.

Ik was al vrij vroeg aanwezig om koffie te zetten en Wim wat bij te staan. Dit kwam goed uit, want Sonja is ziek. Ik weet niet of het door het vroege opstaan was, de pijn in mijn enkel, of wat dan ook, maar vandaag ben ik in een mopperbui.

En als ik heel eerlijk ben, dan ben ik de laatste weken wel meer aan het mopperen. Ik ben het zo ontzettend zat, het laatste stukje valt mij zo vreselijk zwaar. Ik wil al tijden weer aan het werk, maar zit nu al 3 maanden (!!!!) thuis. Mensen die mij een beetje kennen, weten dat dit genoeg is om mij compleet tot wanhoop te drijven. Ik kan niet tegen stil zitten! Ik wil niet stil zitten! Ik wil mij nuttig maken in dit leven en dat wil zeggen dus niet op de bank een beer breien.

Eigenlijk gaat het best nog wel aardig, totdat Wim mij een compliment maakt. Ik schamp dit compliment weg en begin te mopperen en dan vooral over Wim zelf, tegen Wim. Compleet onterecht, compleet niet verdient en vooral helemaal niet aardig! En Wim laat mij mopperen en luistert naar mij (hoe bedoel je held). En terwijl ik aan het mopperen ben, besef ik natuurlijk best wel dat het niet reëel is, maar ik kan even niet stoppen.

Ik zou willen dat in bovenstaand Loesje een kern van waarheid steekt, maar om eerlijk te zijn... nee... het is niet vermakelijk. Ik baal er van, baal van mijzelf. Ik wil niet mopperen, maar weet niet hoe ik op moet houden. Morgen heb ik een afspraak met mijn teamleider en hopelijk mag ik dan weer werken en gaat dat mijn redding zijn.

Maar goed.. even terug naar het korps. Ik weet dus dondersgoed dat ik dus onredelijk ben geweest en als ik Wim achter bijna letterlijk tegen het lijf loop, bied ik hem mijn excuses aan, barst in tranen uit en zeg hoe ik van alles baal en dat dit meer over mij zegt dan over hem. Dit weet hij al. Wim kent mij door en door en weet heel goed waar het allemaal vandaan komt. Vandaar dat hij het kan hebben van mij. In plaats van duidelijk te maken wat voor 'n druif ik ben, krijg ik dus gewoon een knuffel en te horen dat het bijna over is en het dus allemaal wel goed komt. Er is gewoon begrip. Nou... dan ben je dus met stip een super held!!

Dat en ook nog een knuffel van Ben en dan breekt de zon weer door. Ik kan weer lachen, ik ben weer wat gelukkiger.

Nu moet ik zeggen dat ik het nog een wonder vind dat ik de afgelopen drie maanden niet mega depressief geworden ben. Eigenlijk sla ik mij er best dapper doorheen. Ik heb een paar hele slechte dagen gehad, maar die zijn beter te tellen dan het aantal dagen dat ik thuis zit. De afgelopen twee weken mopper ik dus meer. Ik ben het helemaal zat. Is dat vreemd? In ieder geval zit ik denk ik nog het meest mijzelf in de weg. Ik ben benieuwd naar het gesprek morgen met mijn teamleider. Wordt vervolgd...

Liefs,
Linda

Dag 91: 125 jaar, hoera! (12-05)

Held van de dag: William Booth (oprichter van het Leger des Heils)

Vandaag is het jubileumfestival ter ere van het 125 jarig bestaan van het Leger des Heils. Hier kijk ik al een tijdje naar uit en ik vol goede zin ga ik op pad.

Hoewel dit pas het derde landelijke evenement van het Leger des Heils is wat ik persoonlijk bijwoon, ken ik ondertussen toch wel wat heilssoldaten vanuit diverse windstreken. Dus als ik het park in wil fietsen word ik al door een heilssoldate uit Lelystad op mijn schouder getikt en voordat mijn fiets vast staat, word ik begroet door één van de mannen uit Rotterdam. Het is fijn hen weer te zien.

In de Gasthouder (bekend van The Voice of Holland) wordt een dankdienst gehouden. Er is prachtige muziek van de Staff band en Staff Singers en vooral de overdenking van de Generaal (internationaal leider) Linda Bond zet mij aan het denken. De kracht van het Leger des Heils is dat wij doen. Wij doen wat we geloven. We willen de liefde van Jezus in de praktijk laten zien. De generaal vertelt dat wij zeker moet doen, maar dat we niet de boodschap moeten vergeten. En opeens denk ik aan mijn werkplek. Daar waar wij goed zijn in doen, maar waar de booschap soms toch wel vergeten wordt. Ik raak geïnspireerd door deze vrouw. Niet alleen door haar woorden, maar ook door de gedrevenheid die zij uistraalt. Ze houdt een hele preek, zonder t.v. scherm om vanaf te lezen, zonder papieren in haar handen. Gewoon... uit haar hoofd... ze laat zich leiden door de Geest. Prachtig om te zien. Ik heb er van genoten!!

Als onderdeel van het 125 jarig bestaan is ook een optoch van het moederkorps (het eerste korps in Nederland in de Pijp) langs belangrijke punten in de stad (Leidseplein, De Dam, Centraal Station) naar het Westerpark getrokken. Veel muziek en een vlag van elk korps in Nederland werd gedragen.

Zelf had ik hier graag achteraan gelopen, maar helaas staat mijn enkel dit niet toe. Ik heb alleen de aankomst gezien en gehoord.

Na binnenkomst van de optocht ben ik naar huis gegaan. Mijn enkel had er genoeg van. Helaas.. mijn kaarten voor het avondprogramma en de zondag heb ik aan iemand cadeau gedaan. Mijn enkel is nu genoeg belast, tijd om naar huis te gaan. Gelukkig ben ik zo geïnspireerd door de dienst, dat ik hier vrede mee heb.

Ik weet dat er veel mensen zijn die hun vraagtekens bij het Leger des Heils zetten en die ook mijn keuze om Heilssoldaat te worden niet begrijpen. Maar er zijn zo veel dingen die ik mooi vind aan het Leger des Heils.

Zo is daar het feit dat wij als Kerkgemeenschap geheel naar buiten gericht zijn. Niet alleen naar de mensen die onze hulp nodig hebben, maar ook naar de andere korpsen. Zo worden wij altijd met onze Openlucht versterkt door muzikanten uit Korps Lelystad en komt een soldate vanuit Lelystad bij ons Strijdkreten verkopen. Veel kerken houden zich alleen met hun eigen kleine kerkgenootschap bezig en zijn zich er vaak niet van bewust een onderdeel van een groter geheel te zijn. Bij het Leger des Heils kan dit je niet ontgaan. Together we're one! is het motto wat op de sportieve kleding staat en zo is het. Dat merk je zo duidelijk binnen het kerkgenootschap. Hierdoor is het een feest om deel uit te mogen maken van deze organisatie.

Hoewel de uniformen wat oudbollig over komen en je je af kan vragen wat de zin is van het rondwandelen met vlaggen en muziek door Amsterdam vind ik het prachtig. Het zijn tradities die al langer dan 125 jaar bestaan (hiervoor in Engeland) en deel uitmaken van de beeldvorming van het Leger. Ik vind het zo mooi dat het Leger des Heils zo naar buiten treed. Zo trots zich laat zien. En dat maakt mij weer trots. Trots dat ik hier een deel van uitmaak.

Linda

Dag 90: Chillen (11-05)

Held van de dag: Linda

Vandaag besluit ik te chillen. Rustig aan te doen en mijn enkel rust te geven. Deze week bestaat het Leger des Heils 125 jaar in Nederland en dat wordt dit weekend gevierd in het Westerpark. Ik heb kaarten gekocht voor zowel zaterdag als zondag en wil hier dus graag heen.

Vandaag stop ik dus wat wassen in de machine, hang op de bank, jaag nog even een stofzuiger door het huis, bel met een vriendinnetje en doe verder lekker helemaal niets, nada, noppes. Ik spaar mijn krachten voor morgen.

Ben ik al bruin??? Tot morgen.
Linda

Dag 89: Overbelast (10-05)

Held van de dag: Dong (fysio)

Gisteravond viel het mij al op. Mijn enkel nam weer het formaat meloen aan, terwijl ik eigenlijk een hele rustige dag had gehad. Wat gebeurt hier? Ik vermoed dat mijn enkel even iets anders wil dan ik wil.

De fysio bevestigd al mijn vermoedens. Mijn enkel is overbelast. Ik moet een betere balans tussen inspanning en ontspanning vinden. Dat is moeilijk. Van niet bewegen wordt mijn enkel stijf en ga ik dus nog meer last krijgen. Van te veel belasten wordt mijn enkel dik, waardoor ik hem niet meer goed kan belasten. Vandaag was mijn enkel ook na een nacht rust en hoog liggen niet dunner geworden.

Enke stap die ik loop, voel ik in mijn enkel. Het probleem is wel dat de pijn niet erger wordt als ik veel loop, eerder wordt de pijn minder. Ook als ik sta of fiets voel ik niet meer pijn dan als ik dat niet doe. Wat een uitdaging om mijn grenzen te vinden!

De fysio is best cool. Na een moeizame start, kunnen we het nu best vinden. Ik mag veel van hem, als ik maar met mijn grenzen rekening houdt. Zo mag ik weer autorijden (max één uur in de stad of file aaneengesloten i.v.m. schakelen). Leuk, mag ik er ook een auto bij?

In ieder geval besluit ik mijn enkel serieus te nemen. In het Goodwill Café heb ik de taak 'mooi zijn en sociale gesprekken voeren' op mijn genomen. Vooral in het eerste ben ik erg goed! Ik heb een fijne avond, maar ben uitgeput als ik naar huis toe ga. Gaat er dan toch iets mis met mijn revalidatie? Net als ik besloten heb dat wie er ook wat zegt, ik weer aan het werk wil!

Linda

Dag 88: Korpsinformatieavond (09-05)

Held van de dag: Sonja en Wim

Vandaag heb ik een rustige dag. Mijn afspraak in de middaguren wordt aan het einde van de middag afgezegd en hierdoor heb ik opeens zeeën van tijd. Er dus maar een rustig dagje van gemaakt.

's Avonds is mijn eerste korpsinformatieavond. Wim en Sonja komen mij hiervoor ophalen. Ons monumentale pandje gaat verbouwd worden en hierover komt de architecte uitleg geven. Daarnaast is er een terugblik naar afgelopen jaar en een vooruitblik voor het komende jaar. Ik ben benieuwd.

Nu weet ik niet precies wat ik verwacht had van een vergadering bij het Leger des Heils, maar ik moet zeggen dat ik verrast was. Zo kwamen Wim en Sonja mij al in uniform ophalen en vraag ik mij af of het inderdaad zo formeel is (ik stamp uiteraard gewoon op crocs rond).

En inderdaad, het is een bijzondere vergadering. We beginnen met het zingen van Leger des Heils liederen er wordt gebeden en er is zelfs een korte overdenking. Prachtig! Als je mij dit een paar jaar geleden had verteld, dan had ik waarschijnlijk hard moeten lachen en had ik het misschien wel oudbollig genoemd, maar nu ben ik er stil van. Ik voel namelijk dat het samen zingen een 'wij' gevoel oproept. We zijn niet meer de individuen die naar de vergadering zijn gekomen, maar één groep die het beste voor ONS korps wil. Mooi hoor!

Hoewel ik niets nieuws hoorde tijdens de vergadering (betekend waarschijnlijk dat ik te veel tijd met de kapiteins, Sonja en Wim, optrek) ben ik blij dat ik deze vergadering heb bijgewoond. Het was een prachtige dag.

Linda

Dag 87: Uniform - deel II (08-05)

Held van de dag: Wim

Het begint misschien een beetje op te vallen, maar Wim wordt vaak uitgeroepen tot held van de dag. Dat klopt, maar hij doet dan ook heel veel voor mij. Als ik het even niet meer zie zitten, bel ik Wim. Als ik ergens heen moet, bel ik Wim. Als ik een dilemma heb, bel ik Wim. Als ik iets te doen wil hebben, bel ik Wim. Daarbij zie ik hem natuurlijk ook vaak in ons korps. Om eerlijk te zijn weet ik gewoon niet wat ik zonder deze man (en natuurlijk zijn vrouw) had genoeten de afgelopen maanden.

Gisteren is Wim terug gekomen van vakantie en vandaag gaan we dan eindelijk een uniform scoren. Precies een maand geleden ben ik Heilssoldate geworden, maar door mijn enkel heb ik nog geen uniform kunnen kopen. Vandaag gaat het dus eindelijk gebeuren. Wim komt mij al vroeg halen om naar Almere (het hoofdkwartier) te vertrekken. Ik heb er zin in.

Vandaag bestaat het Leger des Heils ook nog eens 125 jaar in Nederland. Een goede dag om te shoppen dus. Een dag eerder had Wim nog gebeld om te vragen of de 'handel' open was, dus niets kan ons nog tegenhouden.

Totdat we bij de slagboom komen. Deze gaat dus niet open door ons en een niet al te vriendelijke vrouw geeft ons te kennen dat de 'handel' niet open is en wij een andere keer terug mogen komen.

Natuurlijk is dit niet leuk. Hiervoor hebben we de grachtengordel niet verlaten! Maar op de weg terug naar de beschaving hebben we een goed gesprek. Wim houdt mij een spiegel voor en zet voor mij de mogelijkheden waaruit ik kan kiezen op een rijtje. Ik raak emotioneel van het gesprek en het geeft mij veel om over na te denken. Wow!! Een uniform lijkt mij nog niet gegeven te zijn, maar wat een bijzonder en mooi gesprek. 's Avonds belt Wim nog even met een vraag over kaartjes voor het Leger des Heils Festival van aankomend weekend. Hij geeft mij alsnog een advies en ook nog een Bijbeltekst mee om over na te denken.

Jesaja 43:1-7

1 Welnu, dit zegt de HEER, die jou schiep, Jakob, die jou vormde, Israël: Wees niet bang, want ik zal je vrijkopen, ik heb je bij je naam geroepen, je bent van mij!

2 Moet je door het water gaan – ik ben bij je; of door rivieren – je wordt niet meegesleurd. Moet je door het vuur gaan – het zal je niet verteren, de vlammen zullen je niet verschroeien.

3 Want ik, de HEER, ben je God, de Heilige van Israël, je redder. Voor jou geef ik Egypte als losgeld, Nubië en Seba ruil ik in tegen jou.

4 Jij bent zo kostbaar in mijn ogen, zo waardevol, en ik houd zo veel van je dat ik de mensheid geef in ruil voor jou, ja alle volken om jou te behouden.

5 Wees niet bang, want ik ben bij je. Ik haal je nakomelingen uit het oosten terug,

uit het westen breng ik jullie bijeen.

6 Tegen het noorden zeg ik: Geef hier! Het zuiden gebied ik: Laat los! Breng mijn zonen terug van verre,

mijn dochters van de einden der aarde,

7 allen over wie mijn naam is uitgeroepen, en die ik omwille van mijn majesteit geschapen heb, gemaakt en gevormd.

Al met al was vandaag misschein niet wat ik er van verwacht had, maar zeker een hele bijzondere dag!

Liefs,
Linda

Dag 86: Soepbus (07-05)

Held van de dag: Wim

Vandaag leek even een doorsnee maandag te worden: fysio & hobbyschuur. Maar ik wil meer. Grenzen zijn er om over heen te gaan. Ik wil mijn wereldje weer uitbreiden.

Toen ik mijn teamleider dan ook aan de telefoon had, besloot ik hem te vragen of ik niet met de soepbus mee mocht. En dat mocht! Ook hebben we besloten toch maar niet op de bedrijfsarts te wachten met werkhervatting. Deze week gaan we het dus over werkhervatting hebben. Hoe fijn is dat!!

Maar goed... vandaag mag ik dus van de teamleider mee met de soepbus, dus nu hoefde ik alleen nog maar mijn 'nimmer-falende-charme' op Wim los te laten. En Wim heeft mij ooit gezegd dat er altijd plek is voor mij in de soepbus, dus ik weet dat het niet zo moeilijk moet zijn...

En dus... werd ik vanavond opgehaald om met de soepbus mee te gaan. Ik heb gewoon de hele dag lopen zingen, dansen en springen bij het idee alleen al. Ik heb iets met de soepbus. Vorig jaar was de soepbus dan ook het onderwerp van mijn afstudeerscriptie. Ik heb het meegaan met de soepbus gemist, enorm gemist.

Een avondje soepbus begint bij het ophalen van brood, soep en koffie bij De Haven, mijn werkplek. Hier werd ik dus heel enthousiast begroet. Meneer B. begon met mij te dansen en slingerde mij wild de hele zaal door. Het feit dat ik net mijn enkel gebroken had en hij mij de laatste keer dat ik hem zag hij nog mijn rolstoel duwde, leek hij vergeten te zijn.
Wat was het fijn om weer aan het werk te gaan. Om weer aanwezig te zijn.

Tijdens de soepronde is er één taak die zittend uitgevoerd kan/moet worden. Het zou dus heel logisch zijn geweest als ik deze taak op mij had genomen, maar daar wil ik natuurlijk niets van weten. Linda moet rond kunnen springen, zodat ik iedereen kan begroeten en ik doe gewoon tien dingen tegelijkertijd. Ik bruis, straal en ben dolgelukkig! IK BEN ER WEER! IK DOE WEER WAT IK HET LIEFSTE DOE!

De bovenste foto is van onze oude soepbus, deze foto is van onze nieuwe soepbus. Het is een mega groot ding en ik heb moeite met in- en uitstappen. Dit houdt mij echter niet tegen om achter het stuur te kruipen, om op het uitgestorven industrieterrein te kijken of ik weer auto kan rijden. Tot mijn grote vreugde voel ik mijn enkel helemaal niet tijdens het schakelen en is dit dus iets wat ik weer gewoon kan.

Bij de laatste stop kom ik ook nog een bekende tegen, die ik een paar maanden kwijt was. Nu verblijven mijn 'vrienden' nog al eens in het hotel van de staat, dus hij was de winter goed doorgekomen. Fijn om te weten dat hij weer terecht is.

Ik stuiter, ik straal ik ben gelukkig. Het duurt 's avonds uren voordat ik rustig ben. Ik zit op de bank te stuiteren en de slaap wil niet komen. Pas rond een uur of twee ga ik richting bed.

Wim, bedankt dat ik met je mee mocht!!

Linda

Dag 85: Lekker niets (06-05)

Held van de dag: R

Vandaag was een rustige dag. In de ochtend naar de dienst gegaan. Vlug voor de dienst nog even bloemen gehaald, waarbij ik ondersteund werd door R. (dank je wel).

Daarna ben ik naar huis gegaan en heb ik de rest van de dag veel oefeningen gedaan, waardoor mijn fysiotherapeut helemaal vrolijk werd.

Linda                  

Dag 84: Bevrijdingsdag (05-05)

Held van de dag: Bianca

Hoewel bevrijdingsfestivals heel verleidelijk zijn, had ik Bevrijdingsdag 2012 niet beter door kunnen brengen. Vandaag geen festivals voor mij, maar heerlijk een dag meedraaien in het gezin van mijn vriendin Bianca.

Bianca en Leona kwamen mij (heel erg luxe) thuis ophalen in Luigi (de Fiat 500)

Op mijn verzoek zijn we nog even langs de hobbywinkel en Action gereden om vervolgens al freubelend door te brengen. Dus een pot thee op tafel en voor mij een breiwerk terwijl Bianca en Leona moederdagcadeautjes gingen kleien. Elke keer weer ben ik verrast hoe goed Bianca mij kent. Misschien was ons avondeten een vreemde combinatie, maar ik werd er helemaal gelukkig van: broccoli soep en pizza.

Na een heerlijke middag en avond heeft Bianca mij weer thuis gebracht. Bianca, dank je wel voor de fijne dag.

Linda